چرا باید در انتخابات 7 اسفند شرکت کرد؟

نظامهای مردم‌سالار همواره به اِعمال سلیقه مردمان خود در اداره کشور تأکید دارند. جلوه روشن این اِعمال سلیقه، انتخابات است. جمهوری اسلامی ایران نیز از عُنفوان شکل‌گیری شاکله خود در بهمن ماه سال 57 تاکنون، به نظر و رأی مردم جهت رَتق و فَتق امور حکومتی رجوع کرده و این مسأله را به عنوان یکی اصلی‌ترین و ضروری‌ترین راهبردهای کلان خود مطرح کرده است. تصدیق کننده این ادعا، برگزاری بیش از 30 انتخابات در طول عمر انقلاب اسلامی است.

موسم انتخابات که فرا می‌رسد، یک سوال مهم در اذهان عمومی شکل می‌گیرد و آن اینکه اساسا چرا باید در پای صندوق رأی حضور پیدا کرد؟ پاسخ به این سوال معمولا در قالب کلیشه “تعیین سرنوشت کشور به دست خود” مطرح می شود. اما این تعیین سرنوشت چه پارامترها و اِلِمان هایی را دربرمی گیرد؟

بدیهی است که حضور در انتخابات، تقویت کننده رُکن جمهوریت نظام به عنوان یکی از پایه های اصلی مردم سالاری دینی است. مردم با حضور در انتخابات، وارد یک “معامله دوسویه” با نظام می شوند. معامله‌ای که در آن، رأی مردم سبب “تمدید مشروعیت” حکومت شده و از آن سو، حاکمیت موظف به فراهم کردن فضای “امنیت” و “پیشرفت” در کشور می شود.

بسیاری از تحلیلگران، امنیت و ثبات ایران میان طوفان‌ فرقه‌گرایی خاورمیانه را مرهون و مدیون دل‌گرمی حاکمان جمهوری اسلامی به نظر و خواست مردم می دانند. در بسیاری از کشورهای توسعه یافته تر از ایران (به لحاظ سخت افزار نظامی و اطلاعاتی)، شاهد عجزِ حکومت در مهارِ “جنون تکفیر” و به دنبال آن، فقدان حلقه امنیت هستیم. عملیات های تروریستی سریالی داعش در قلب اروپا که آخرینش در پایتخت فرانسه به وقوع پیوست، موید گزاره فوق است.

همچنین تجربه نشان داده که مردم در انتخابات به آن گعده و گروه سیاسی که بتواند نیازهای روز جامعه را سرمشق شعارهای انتخاباتی خود قرار دهد، رأی می‌دهند. بنابراین علاوه بر امنیت، پیشبرد اهداف اقتصادی، فرهنگی و سیاسی، دیگر امتیاز حضور در انتخابات خواهد بود.

هنگامی که مقام معظم رهبری به عنوان سکاندار کشتی انقلاب بر حضور همه آحاد جامعه در انتخابات حتی آنهایی که نظام را قبول ندارند، تأکید می کنند، بدین معناست که حاکمیت چتر حمایتی خود را حتی بر سر آن هایی که چندان به جمهوری اسلامی دلبستگی ندارند، باز کرده تا آن ها نیز از موهبت وجود آن کام روا شوند.

با این اوصاف، قطعا انتخابات یکی از بهترین راه های دیالوگ میان توده های مردم با حاکمیت جهت بیان مطالبات مشروع مدنی است. قطعا تحریم انتخابات و قهر با صندوق های رأی که خواست بدخواهان انقلاب در طول 37 سال گذشته بوده، سدی در برابر این دیالوگ است؛ سدی که نه تنها به بهترشدن وضعیت موجود کمک نمی کند بلکه به اَبترماندن دورنمای توسعه گرایی کشور منجر می شود.

الغرض؛ در آستانه انتخابات مجلس دهم و خبرگان پنجم قرار داریم؛ مجلس شورای اسلامی که طبق فرمایش حضرت امام(ره)، نهادی در رأس تمام امور مملکتی است، این توانایی و بُنیه قانونی و حقوقی را دارد که با ریل گذاری شایسته و بایسته، مسیر دولت را در بهبود شرایط و موقعیت جاری هموار کند. از طرفی، در اهمیت جایگاه و پایگاه خبرگان شکی وجود ندارد؛ مجلسی که با حضور علمای مجتهد، نقشی بی بدیل و سرنوشت ساز در انتخاب رهبری کشور در زمان مقتضی خود را دارد.